தற்கொலை ஒரு தீர்வாகுமா?

இன்று மதியம்.

கணினி முன் அமர்ந்து,carnaticradio.com இல் கர்நாடக இசை  கேட்டுக்கொண்டிருந்தேன்.

தொலைபேசி மணி ஒலித்தது.

பேசியவர் என்னுடன் வங்கியில் பணி புரிந்தவர்.

அவர் கணவர் ஒரு பத்திரிகையில் பொறுப்பில் இருப்பவர்.

அவர் சொன்ன திடுக்கிடும் செய்தி---நித்யஸ்ரீயின் கணவர் மகாதேவன் அவர்கள் கோட்டூர்புரம் பாலத்திலிருந்து குதித்துத் தற்கொலை செய்து கொண்டார் என்பது.

நான் அந்த நிமிடத்தில் செயலற்றுப் போனேன்.

கர்னாடக இசையில் மட்டுமன்றித் திரை இசையில் ஒரு தனி இடத்தைப் பிடித்துக்கொண்ட நித்யஸ்ரீயின் வாழ்வில் இப்படி ஒரு இடியா?

பின்னரே தொலைக்காட்சியில் செய்தி கசிய ஆரம்பித்தது.

சிறிது நேரம் சென்ற பின் அடுத்த இடி.

நித்யஸ்ரீயும் தற்கொலைக்கு முயன்று மருத்துவமனையில் சேர்க்கப் பட்டுக் காப்பாற்றப் பட்டார்.

அவரது இரண்டு பெண் குழந்தைகளுக்கும்,மற்ற குடும்பத்தவர்க்கும் இதெல்லாம் எத்தகைய அதிர்ச்சியைக் கொடுத்திருக்கும்?

ஆறாத மனக்காயத்தை அளித்திருக்கும்?

என்ன சொல்வதென்று எனக்குத்தெரியவில்லை.

நித்யஸ்ரீக்கும்,அக்குழந்தைகளுக்கும்,இத்துயரத்திலிருந்தும் ,இந்த அதிர்ச்சியிலிருந்தும் மீளும் சக்தியை இறைவன்தான் அளிக்க வேண்டும்.

இனி நான் எழுதப்போவது,குறிப்பாக இந்தத்  தற்கொலையைப் பற்றி அல்ல.

பொதுவாக தற்கொலை என்ற செயலைப் பற்றி.

சிலர் சொல்கிறார்கள் தற்கொலை செய்து கொள்வது கோழைத்தனம் அல்ல ;அதற்கு மன உறுதி வேண்டும் என்று.

ஒப்புக்கொள்கிறேன்;ஆனால் தற்கொலை செய்து கொள்வதில் மட்டுமே இருக்கிறது அந்த மன உறுதி.

பிரச்சினைகளை எதிர்கொள்வதில் இருக்கும் கோழைத்தனத்தில் பிறந்த மன உறுதி.

நிதானமாக யோசித்துச் செயல்பட்டால் பிரச்சினைகளுக்குத் தீர்வு காண முடியாதா?

தற்கொலை என்னும் முடிவு ஒரு கண நேரத்தில் எடுக்கப் படும்,விளைவுகளைப் பற்றிச் சிந்திக்காத, உணர்ச்சி மயமான முடிவு.

அந்தக்கடைசி நொடிகளில்,உயிர் பிரியும் நேரத்தில் ஐயோ அவசரப்பட்டு விட்டோமே என்ற எண்ணம் நிச்சயமாகத் தோன்றும் என்றே எண்ணுகிறேன்.

ஆனால் காலம் கடந்து விடுகிறது.

எனவே கடவுளிடம் ஒரு வேண்டுகோள்—

தற்கொலைக்கு முயலும் ஒவ்வொருவருக்கும்,அந்தக் கடைசி நேரத்தில் ,அவர்கள் வருந்தும் அந்தக் கணத்தில் ,பிழைக்க ஒரு வாய்ப்பைக் கொடுக்க வேண்டும்;

அவர்கள் மீண்டும் அந்த தற்றைச் செய்ய மாட்டார்கள் என்றே எண்ணுகிறேன்.