கோடரிக்காய்க் காத்திருக்கும் மரம்!

                 நான்!

                இன்றிருப்பது போல்

                முன்பிருக்கவில்லை

               முன்பெல்லாம்,

               கிளைகள் பரவி நிற்க

               இலைகள் அடர்ந்திருக்க

               கம்பீரமாய் நின்றவன்.

              ஒவ்வொரு ஆண்டும்

              இலைகள் உதிர்ந்தாலும்

              மீண்டும் துளிர்த்தெழும்!

               பூத்தேன்,காய்த்தேன்

              கனி கொடுத்தேன்.

              என் மீது ஏறி விளையாடி

              மகிழ்ந்தவர் எத்தனை?

             கல்லடித்துக் கனிபறித்த

             சிறுவர்கள் எத்தனை?

             உச்சி வெயிலில்

             என் மடியில் இளைப்பாறி

             சுகம் கண்டோர் எத்தனை?

             பறவைகள் கூடுகட்டும்

            முட்டையிட்டுக் 

            குஞ்சு பொறிக்கும்

            எப்போதும் கூச்சலும் கும்மாளமும்

            அதெல்லாம் இன்றில்லை!

            இன்று நான் பட்டமரம்.

            பறவைகள் கூடு கட்டக்

            கிளைகளில்லை,

           இலைகளில்லை.

           சிறுவர்கள் பறிக்கக்

           காயில்லை பழமில்லை

           என் அடியில் இளப்பாற

           கொஞ்சமும் நிழலில்லை.

           என்னால் யாருக்கும்

           பயனில்லை.

           நான் நிற்கிறேன்

           தனி மரமாய்

           உடல் காய்ந்து,சுருங்கி

           இருக்கும் கிளைகள்

           உடைந்து

           உடலெல்லாம் ஒரே வலி.

          நான் காத்திருக்கிறேன்

          ஒரே ஒரு கோடரிக்காய்!