’காப்பர்’ காத்ததோ?

ஆண்டு 1983.

அப்போது எங்கள் வங்கி வசந்தவிஹார்,தில்லி கிளையில் முதுநிலை மேலாளராகப் பணியாற்றி வந்தேன்

பெரும்பான்மையான வாடிக்கையாளர்கள் மேட்டுக்குடியினர்தான்.-அரசு உயர் அதிகாரிகள், முப்படைகளின் உயர் அதிகாரிகள் என..

அதிலும் மேலாளரின் அறையில் வந்து அமர்ந்து தங்கள் பணிகளை இருந்த இடத்தில் இருந்தே முடித்துக்கொண்டு செல்பவர்கள் என்றால் நிச்சயம் உயர்பதவிக்காரர்கள் மற்றும் அவர் தம் குடும்பத்தினர்தான்.

சேவையில் எந்தவிதக் குறைபாடும் நேராதபடி பார்த்துக்கொள்வது என் முக்கியக் கடமையாக இருந்தது. 

ஒரு நாள்

வழக்கம்போல் வந்து அமர்ந்தார் அந்த அம்மையார்.

அவர்கணவர் இரானுவத்தில் லெஃப்டினண்ட் ஜெனரல் ஆக இருந்தவர்.

எப்போது வந்தாலும் என் அறையில் அமர்ந்து சிறிது நேரம் உரையாடி விட்டுத்தான் செல்வார்.

அன்று சற்றே வாட்டமாகக் காணப்பட்டார்.

ஏன் என நான் விசாரித்தேன்.

இன்னும் சிறிது நாட்களிள் ஓர் அறுவைச் சிகிச்சை செய்து கொள்ள இருப்பதாகவும் சிறிய சிகிச்சைதான் என்றாலும் ஏனோ அச்சமாக இருப்பதாகவும் கூறினார்.

நன் அவருக்குத் தைரியமூட்டினேன்.எல்லாம் நல்லபடியாக நடக்கும் என்று நம்புங்கள் எனச் சொன்னேன்.

அவர் திடீரெனக்கேட்டார்”உங்கள் கையில் நீங்கள் அணிந்திருக்கும் செப்பு வளையத்தை எனக்குத்தருவீர்களா,அறுவைச்சிகிச்சை முடியும் வரை”

நான் அப்போது ஒரு தடித்த செப்பு வளையமும்,அமிர்தசரஸ் பொற்கோவிலிலிருந்த வந்த கடா ஒன்றும் அணிந்திருந்தேன்.

அவருக்கு என்ன தோன்றியதோ அந்தச் செப்பு வளையும் தன்னைக் காக்கும் என்ற நம்பிக்கை
ஏற்பட்டிருக்கிறது.

அந்த வளையத்தைக் கழட்டினேன்.அவரிடம் நீட்டினேன்.

“நீங்களே என் கையில் அணிவித்து விடுங்கள்” என்றார்.

 அவ்வாறே செய்தேன்

அவர் விடை பெற்றுச் சென்றார்.

மீண்டும் ஒரு மாதம் கழித்துதான் அவரைப் பார்த்தேன்.

ஒரு வாடிக்கையாளரைச் சந்திக்க வெளியே சென்று திரும்பியபோது என் அறையில் அவர் அமர்ந்திருந்தார்.

என்னைக் கண்டதும் எழுந்து நின்று என் கையைப் பற்றிக் குலுக்கினார்.

இருவரும் இருக்கையில் அமர்ந்தோம்.

”உங்கள் கை வளையம் என்னைக் காத்தது.மிக்க நன்றி இந்தாருங்கள் உங்கள் வளையம்”

என்று வளையத்தைத் தன் கையிலிருந்து கழட்ட முற்பட்டார்.

நான் அவரைத் தடுத்துக் கூறினேன்”அது உங்களிடமே இருக்கட்டும்,உங்களுக்குத் துணையாக எப்போதும்”

அவர் மீண்டும் என் கையைப் பற்றிக் குலுக்கி நன்றி தெரிவித்தார்.கண்கள் லேசாகப் பனித்திருந்தனவோ!

ஒரு விலை குறைந்த,சாதாரண வளையத்தைக் கொடுத்ததற்கு இவ்வளவு நன்றியா என வியந்தேன்.

உபரித்தகவல்: அவர் கணவர் பெயர்  லெஃப்டினண்ட் ஜெனரல் பி.எம் கௌல்.1962 சீனப் போரின் போது “பேர்” பெற்றவர்.தனது பேரைக் காக்க  பின்னர்அவர் எழுதிய புத்தகம்”untold story”