புலி,ஆடு,புல்லுக்கட்டு!

எனக்குத் தெரிந்த மனிதர் ஒருவர்.

ஒரு அழகிய பாமரேனியன் நாய் வளர்த்து வந்தார்.

சிறிய குட்டியாக இருக்கும் போதே வாங்கி அதை மிகவும் ஆசையாக வளர்த்து வந்தார்

சில நாட்கள் கழித்து ஒரு வெள்ளைப் பூனைக்குட்டி வந்து சேர்ந்தது.பூனை எப்போதுமே பார்க்க அழகுதானே.

அதற்குப் பால் வைக்கவும் அது அங்கேயே ஒட்டிக் கொண்டது

முதலில் நாய் அதை எதிரியாகப் ,பார்த்தாலும் .நாட்கள் செல்லச் செல்ல இரண்டும் பழகி நண்பர்களாகின.

இரண்டுக்கும் விசேட உணவுகள் வேறு

ஒரு நாள் அவர் ஒரு ஆட்டுக்குட்டி வாங்கி வந்தார்.

அதற்கும் நல்ல இரை கொடுத்து வளர்த்து வந்தார்.

ஒரு முறை நாய் காணாமல் போக,தவித்துப் போன நண்பர் பத்திரிகை மூலமும், சுவ ரொட்டிகள் மூலமும் விளம்பரம் செய்து பரிசும் அறிவித்தார்.

சில நாட்களில் நாய் கிடைத்து விட்டது

இடைப்பட்ட நாட்களில் அவர் மிகவும் சோர்ந்து போய் விட்டார்

நாய் கிடைத்த பின் சொன்னார்”இப்போதுதான் எனக்கு உயிர் வந்தது”

மீண்டும் ஒரு நிகழ்வு

பூனை வெளியில் செல்கையில் காரில் அடிபட்டு இறந்து போயிற்று அன்று அவர் அடைந்த சோகம் சொல்ல முடியாது,ஒரு நாள் முழுவதும்  சாப்பிடவில்லை.

செல்லப் பிராணிகளின் இழப்பு எவ்வளவு சோக மயமானது என்பதை அப்போது நான் உணர்ந்தேன்.

நாயும்,ஆடும் நன்கு வளர்ந்தன

ஆடு நல்ல இரை தின்று கொழு கொழு என்று ஆயிற்று

ஒரு நாள் அவர் வீட்டுக்குப் போன போது ஆட்டைக் காணவில்லை.

ஆட்டூடன் நட்பாகிப் போன நாய் ஆடு இருந்த இடத்தையே சுற்றிச் சுற்றி வந்து கொண்டிருந்தது

என்ன நேர்ந்தது ஆட்டுக்கு?

நண்பர் வருத்தத்தில் இருப்பாரோ .

நண்பரைப் பார்த்தேன்

பெரிய ஏப்பம் விட்டவாறு வந்தார்.

எந்த சோகமும் முகத்தில் தெரியவில்லை

ஆடு எங்கே என்றேன்

சிரித்தார்.வயிற்றைத் தடவிக் காண்பித்தார்

வளர்க்கும் நாய் காணாமல் போனபோது வருந்தினார்

வளர்த்த பூனை இறந்தபோது அழுதார்.

வளர்த்த ஆட்டை அவரே தனக்கு இரையாக்கி விட்டார்

நாயை,பூனையை அவர் உள்ளம் நேசித்திருக்கிறது

ஆட்டை அவர்  நாக்கும்,வயிறுமல்லவா நேசித்திருக்கின்றன

........

இரை போடும் மனிதருக்கே இரையாகும் வெள்ளாடே

இதுதான் உலகம்  வீண் அனுதாபம் கண்டு நீ

ஒரு நாளும் நம்பிடாதே!—(பட்டுக்கோட்டை கல்யாணசுந்தரம்)

அந்த நாயின் பெயர் டைகர்(புலி)

ஆட்டுக்கு இரை புல்லுக்கட்டு!

ஆடு எதற்கு இரை?

மனிதப் புலிக்குத்தான்!

தலைப்பு வந்து விட்டதல்லவா?!