மார்க்கண்டேயன் கிழவனானான்!

“வாமதேவரே!”

”யார்! மிருகண்டு முனிவரா? என்னைத் தேடி வந்தது என் பாக்கியம்”

”வாமதேவரே!உங்கள் குமாரி  யாழ்தேவி பூப்படைந்து விட்டாளே;மாப்பிள்ளை பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறீர்களா?”

“ஆம்! என் தகுதிக்கேற்ற இடமாகப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன்”

“அது விஷயமாகத்தான் வந்தேன். எங்கள் குல அன்பு மணி விளக்கான என் மகன் மார்க்கண்டேயனுக்கு உங்கள் மகளைப் பெண் கேட்டு வந்தேன்”

திகைக்கிறார் வாமதேவர்

“என்ன வாமதேவரே? பதிலே இல்லை”

“மிருகண்டு முனிவரே ! உங்கள் மகன் வரம் பெற்று  மூன்று ஆண்டுகளாயிற்று;இன்னும் எத்தனை காலம் சென்றாலும் அவன் பதினாறு வயதுச் சிறுவனாகவே இருப்பான்!  யாழ்தேவிக்குத்  தற்போது வயது 15.  முப்பது ஆண்டுகள் கழிந்தால் எப்படி இருக்கும் என்று கற்பனை செய்து பாருங்கள்.என் மகளுக்கு 45 வயது;மார்க்கண்டேயனுக்கு அதே 16.கணவன் மனைவியாக எப்படிச் சேர்ந்திருக்க முடியும்?காண்பவர்கள் நகைக்க மாட்டார்களா?”

மிருகண்டு சோர்ந்து போகிறார்.

வாமதேவர் தொடர்கிறார்”தப்பாக நினைக்க வேண்டாம்.உங்கள் மகனுக்குத் திருமணம் செய்யும் ஆசையை விட்டு விடுங்கள்.அவன் என்றும், பிரம்மச்சாரியாய்த்தான் இருக்க முடியும்.ஒரு வேளை உங்களைக் காட்டிலும் சிறந்த மகரிஷியாகவும் ஆகலாம்”

......

......

இப்படித்தான் எங்கும்;நண்பர்கள் விலக,சிறுவர்கள் புறக்கணிக்க,கன்னியர் நகைக்க, வாழ்க்கை நரகமாகிறது 

ஆண்டுகள் ஓடுகின்றன!

இதோ.....

என்றும் பதினாறாய் இளமை வரம் பெற்ற மார்க்கண்டேயன்

அன்றொருநாள் சிவனெதிரே வந்தான்!

மோனத் தவத்தில் ஆழ்ந்திருந்த முக்கண்ணன்

இரு கண் திறந்தவனைப் பார்த்தான்.

”மகனே!

”எங்கு வந்தாய் ?என்ன புதுப் பிரச்சினை?”

பணிந்தான் மார்க்கண்டேயன் பரமனை

“என்ன வரம் தந்தீர்?ஏன் தந்தீர் இந்த வரம்?”

பதினாறு வயது இது பரிதாப வயது

சிறுவனும் இல்லை,நான் குமரனும் இல்லை

இங்கும் இல்லை அங்கும் இல்லாத ஒரு சோகம்!

நண்பர்கள் வளர்கிறார்கள்,மணம் புரிகிறார்கள்

தந்தையாகிறார்கள், பாட்டனாகிறார்கள்;

வேடிக்கை பார்த்தபடி நிற்கிறேன் 

நான்!

என்னிலும்   மிக இளையவர் கூட

இன்று குடும்பம் குழந்தை என்று 

நன்கு அழுந்தி விட்டனர் வாழ்க்கையில்.

பலர் இறக்கின்றனர்,பலர் பிறக்கின்றனர்

வாழ்க்கை வட்டம் சுற்றுகிறது

நான் நிற்கிறேன் மையப் புள்ளியாய்!

மாற்றமும் இல்லை,முன்னேற்றமும் இல்லை!

ஓடி விளையாடச் சிறுவர்கள் மறுக்கக்

கூடிக் களித்திடக் கன்னியரும் வெறுக்க

என்ன செய்வேன் நான்?

என்ன பயன் இந்த வாழ்க்கை

சாகா வரம் ஒன்று தந்தீர்

என்றும் பதினாறாக

ஆனால் நானோ செத்துச் செத்துப் பிழைக்கிறேன்

நாள் தோறும்!

வேண்டாம் இந்த வரம்;அல்ல அல்ல சாபம்!

வாழவிடும் என்னை!

சிரித்தான் சிவ பெருமான்

பதினாறு வயதிலேயே

பல்லாண்டு கழித்த பின் வந்ததோ இந்த ஞானம்

பதினாறிலேயே கழிந்த ஆண்டுகள் பத்தேழு!

தந்தேன் அவற்றை உனக்கு.!

……………….

மார்க்கண்டேயன் கிழவனானான்!