நள்ளிரவில்,ஒரு நகைக்கடையில்.......

அழைப்பு மணி ஒலித்தது.

ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருந்த நகைக் கடை அதிபர் ராசமாணிக்கம் கண் விழித்தார்.

உண்மையில் அழைப்பு மணி ஒலித்ததா.இல்லையேல் பிரமையா என்று யோசித்தவாறு படுத்திருந்தார்.

மீண்டும் அழைப்பு மணியின் ஓசை ,இரண்டு! முறை விட்டு,விட்டு!

சுவர்க் கடிகாரத்தில் மணியைப் பார்த்தார்.

மணி 12.30

இநத நள்ளிரவில் யார் என்று சிந்தித்தார்.

மீண்டும் மணி.

எழுந்து வாசல் கதவை நோக்கி நடந்தார்.

கூடத்தின் விளக்கு விசையைத் தட்டினார்.

கதவை நோக்கி நடந்தார்.

கதவருகே சென்றதும்அங்கிருந்த சாளரம் வழியாகப் பார்த்தார்

இரண்டு பேர் நின்றிருந்தனர்.

ஒருவர் அவர் நன்கு அறிந்த முத்துசாமி.அவர் வாடிக்கையாளர்

கதவைத் திறந்து அவரைப் பார்த்து “என்ன இந்த நேரத்தில்” என்றார் 

முத்துசாமியும் அவருடன் இருந்தவரும் மிகப் பதட்டமாய்க் காணப்பட்டனர்.

மீண்டும் கேட்டார்” நாளைக் காலை உங்க மகள் தங்கம்மா திருமணம் இப்போது இங்கே….?”

முத்துசாமி சொன்னார்”இவர்தான் என் சம்பந்தி பச்சையப்பன்.சாயந்திரம் வரவேற்பு முடிந்து பார்க்கும்போது நகைகள் எல்லாம் திருட்டுப் போயிருந்தது தெரிய வந்தது.நாளைக்காலை,6 மணிக்கெல்லாம் முகூர்த்ர்தம்;தாலி வேண்டுமே. அதனால்தான் உங்களைத் தேடி வந்தோம் உங்கள் கடை யிலிருந்து ஒரு தாலியும் சங்கிலியும் கொடுங்கள்.கையில் இருந்த பணத்தைத் திரட்டிக் கொண்டு வந்திருக்கிறேன்.உதவுங்கள்”

ராசமாணிக்கம் யோசிக்கவேயில்லை.”இருங்க சாவியை எடுத்திட்டு வரேன்” என்று சொல்லி உள்ளே போனார்..

சாவியுடன் திரும்பி வந்து அருகில் இருந்த நகைக்கடையைத் திறந்தார்

அந்தப் பக்கமாக் ரோந்து வந்த காவலர்கள் நின்று விசாரிக்க விவரம் சொன்னார்கள்.உள்ளே சென்று தாலிவகைகளைக் காட்டி முத்துசாமி வேண்டியதை எடுத்துக் கொண்டதும் துண்டுச் சீட்டில் கணக்குப் போட்டு விலையைச் சொன்னர், நாளைக்கு வந்து விலைப்பட்டி வாங்கிக் கொள்ளுங்கள் எனக் கூறிவிட்டு,பணத்தை வாங்கி கைப்பையில் வைத்தார்.அது வரை அங்கு நின்றிருந்த காவலர்க்கு ஏதோ கொடுத்தார்.

கடையைப் பூட்டினார்

முத்துசாமி கண்கள் பனிக்க நன்றி கூறி சம்பந்தியுடன் அங்கிருந்தே மண்டபம் நோக்கி விரைந்தார்,மறுநாள் திருமணம் தடங்கலின்றி நடக்கும் என்ற நிம்மதியுடன்! 

(கதையல்ல,உண்மை.இரு தினங்களுக்கு முன் சென்னையில் நடந்தது.ஆதாரம் டைம்ஸ் ஆப் இந்தியா)