நானும் ரௌடிதான்.!

ஜனனம் மரணம் வாழ்க்கையின் வட்டங்கள். சமயபுரத்தில் வாழ்ந்த ஒரு தமிழ் ஆசிரியரின் மகனாக மாரி பிறந்தான். 8 வருடம் தந்தை தாயிடம் வளர்ந்தான். ஒரு விபத்தில் அவர்களை பறி கொடுத்து அநாதை ஆனான். மாரியின் உடமைகள் முழுவதுமாக கபளீகரிக்கப்பட்டன. தந்தை கற்றுத் தந்த நல்லவைகள் மனதில் நின்றன. அவைகளில் முக்கியமானவை ஒழுக்கம் தவறாமை, சுகாதாரம். திருச்சியில் மிகவும் அல்லாடினான். அனாதை சிறுவர்கள் செய்யும் எல்லா வேலை களையும் ருசி பார்த்திருக்கிறான்.

“காசு, பணம், துட்டு, Money தான் உலகம்” என்ற வேதாந்தம் மனதில் குடியேறியது. சிறிய திருட்டுக்களை செய்யும் பழக்கம் அவனுள் வளர்ந்தது. மாட்டிக்கொள்ள சந்தர்ப்பம் இல்லாத சமயங்களில் காரியத்தை முடித்தான். காலம் நகர்ந்தது 20 வயதை அடைந்தான்.

ஒரு அழகிய பெண்ணின் கைப்பையை ஒருவன் திருடிக்கொண்டு ஒட மாரி அவனை கீழே தள்ளி கைப்பையை மீட்டுத் தந்தான். பெண்ணின் அம்மாவும் கூட இருந்தாள். அவள் ஒய்வு பெற்ற நீதிபதியின் மனைவி. அவர்களின்   நம்பிக்கைக்கு பாத்திரமாக அவர்கள் வீட்டில் எடுபிடி வேலை கிடைத்தது. உண்ண உணவு, இருக்க இடம். தோட்டக்காரனும் அவனே. காவலாளியும் அவனே. கொஞ்சம் நாகரீகத்தை கற்றுக் கொண்டான்.ரஜினி படத்தில் வருவது போல் தனக்கு ஒரு பணக்கார வளர்ப்புத் தந்தையும் அழகான சிவப்பான காதலியும் கிடைப்பாள் என்று கனவு கண்டான்.

அங்கு, இங்கு, எங்கும் சுற்றிக் கொண்டிருந்த போது இந்தி, ஆங்கிலம் சிறிது அதிகமாகவே பேசக் கற்றுக் கொண்டான். கார், பைக் ஓட்டத் தெரியும். செய்யும் வேலைகளுக்கேற்ப உடை அணிந்தான். உடமைகள் எதுவுமில்லை.

நீதிபதியின் நெருங்கிய நண்பர் ஒரு வங்கி மேலாளர். 1980-ல் 22 வயது முடித்த மாரியை தற்காலிக துப்புரவுப் பணி, மற்றும் பணியாள் பணிகளுக்கு நியமித்தார். மாரி எல்லோரிடமும் மரியாதையாக பழகினான். மேலாளர் மணி அடித்தால் அவர் அறையில் அடுத்த வினாடி நிறபான். நீதிபதி வீட்டிற்கு வேலையில் சேர்ந்தவுடன் மாரியின் திருட்டுகள் குறைந்தன. உடலும் நன்றாக வளர்ந்தது. பகலில் வங்கிப் பணி, இரவில் காவல் பணி, வேலைகளை முடித்து விட்டு வீட்டிற்கு வெளியே கயிற்றுக் கட்டிலில் நன்றாகத் தூங்குவான். வாரம் ஒருமுறை சினிமா. ரஜினி தமிழில் என்றால் இந்தியில் அமிதாப்தானே. ரிஷி டிம்பிள் ஜோடியை மாரி நேசித்தான். அமர், அக்பர், ஆண்டனியில் “பர்தாவோ பருதா” பாட்டு கொள்ளை இஷ்டம் ரிஷி ரோஜாவை வீசி எரிய, அது நீது கிங் கூந்தலில் போய் மாட்டுவதைப் கண்டு ரசிக்க பலமுறை அப்படத்தை பார்த்தான்.

விதி யாரை விட்டது. மறுபடியும் மாரிக்கு கை அரிக்க ஆரம்பித்து விட்டது-ஒரு நாள், மேலாளர் மணி அடிக்க மாரி ஆஜர். அவர் கொடுத்த காசோலையை ரொக்கமாக மாற்றி, 5000 ரூபாயை அவரிடம் கொடுத்தான். முகம், அலம்ப டாய்லெட்டில் மேலாளர் நுழைந்த போது, டிராயருள் இருந்த பணத்தை நொடிப்பொழுதில் அபேஸ் செய்து வெளியேறினான்.மீண்டும் மேலாளரின் அழைப்பு மணி ஒலிக்க, மகுடி கேட்ட நாகம் போல் உள்ளே ஒடினான். கையும் களவுமாக பிடிபட்டான். மேலாளரின் பல அந்தரங்க விஷயங்கள் மாரி மட்டும் அறிந்தவை, அரியவை. அதனால் ஒரு ஆயிரம் ரூபாயை மாரியிடம் நீட்டி “ என் முகத்தில் முழிக்காதே. எங்காவது போய்த் தொலை” என்று மாரியை விரட்டி அடித்தார்.

இத்தோடு விட்டது மாரிக்கு மிக்க மகிழ்ச்சியே. நீதிபதி வீட்டிற்கு போக துணிவில்லை. 

திருச்சி சந்திப்புச் சென்று சென்னை ரயில் ஏறினான்.

சென்னை அடைந்தவுடன் அடுத்த பிளாட்பாரத்தில் டெல்லி செல்லும் ஜி.டி. அரை மணி நேரத்தில் புறப்படக் காத்திருந்தது. டெல்லிக்கு டிக்கெட் வாங்கினான். நல்ல வேளையாக உட்கார இடம் கிடைத்தது. அவன் ஏன் டெல்லி போகிறான் அவனுக்கே தெரியாது. 

--தொடரும்.