கண்ணே உன்னால் நானடையும் கவலை கொஞ்சமா?!

கண் மருத்துவரைப் பார்ப்பதை நீண்ட நாட்களாகத் தள்ளிப்போட்டுக்கொண்டே வந்தேன்.

நேற்று போவதென்று முடிவு செய்து மாலை 4 மணி அளவில் புறப்பட்டுச் சென்றேன்.

வரவேற்புப் பிரிவுக்குச் சென்று சொன்னேன்”வழக்கமான கண் பரிசோதனைதான்.”

ஒரு படிவம் கொடுத்தாள்;விவரங்கள் குறித்துக் கொடுத்தேன்.

சிறிது நேரத்தில் என் கையில் ஒரு அடையாள அட்டை கொடுத்தார்கள்.

”எப்போது வந்தாலும் இதைக் கொண்டு வாருங்கள்”

என்னை ஒரு அறைக்கு அழைத்து சென்றாள்.

அங்கு இருந்த இரண்டு கருவிகள் முன் அமர்ந்து சில சோதனைகள்.;

பின் முதல் மாடி;

ஒரு அறையில் ஒருவர் லென்ஸ்களை மாற்றி மாற்றிப் போட்டு எதிரில் இருக்கும் அட்டையில் இருந்த எழுத்துக்களைப் படிக்கச்சொன்னார்.

பின் மருத்துவர்.பெண்!இப்போதுதான் படிப்பை முடித்து விட்டு வந்திருப்பார் எனத் தோன்றியது!

அவரும் கண்ணில் டார்ச் அடித்துப் பார்த்தார்.

மீண்டும் முகவாய் பதித்து,நெற்றி அழுத்திவைத்துக்கொள்ள ஒரு கண் பரிசோதனைக்   கருவி.

எதிரில் டாக்டர் அமர்ந்து என் கண்களைப் பார்த்தார்

“என் வலது காதைப் பாருங்க!”

எதற்காகப் பார்க்கச் சொல்கிறார்?

பார்த்தேன்.காதில் அணிந்திருந்த ஜிமிக்கி புதிதாகத் தோன்றியது; இதற்காகத் தான் பார்க்கச் சொன்னாரோ?

”ஜிமிக்கி நல்லாருக்கு டாகடர்;ஜி.ஆர்.டி.யா?”

“சார்!என் ஜிமிக்கியைப் பற்றிக் கருத்துக் கேட்கலை.என் வலதுகாதைப்  பார்த்தால் உங்கள் கண் இடது புறம் பார்க்கும்;பரிசோதனை செய்ய வேண்டும்.”

ஆயிற்று.

இப்போது இடது காது.

அதுவும் முடிந்தது!

“அடுத்து முதலில் மேலே பின் கீழே பார்க்கச் சொல்வேன்.எதையாவது சொல்லித்  தொலைக் காதீர்கள்!”

பரிசோதனை முடிந்தது.

”வெளியே போய் அமருங்கள்.கண்ணில் மருந்து விடுவார்கள்.பாப்பாவைப் பெரிதாக்கிப் பார்க்க வேண்டும்”

எந்தப் பாப்பாவை எனக் கேட்கத்தோன்றியது!அடக்கிக் கொண்டேன்!

அடுத்தொரு அரை மணிநேரம் கண்ணை மூடித் தவம்.

ருத்ரம் சொல்லியவாறு நேரத்தை ஓட்டினேன்.

மீண்டும் பரிசோதனை.

முதலிலேயே நான் சொல்லியிருந்தேன் எனக்கு வலது கண் திரையில் சூரியச் சூடு இருப்பதாக மருத்துவர்கள் முன்பே சொல்லியிருப்பதை(சூரியக் கிரகணம் பார்த்தாதால் வந்த வினை!)

இப்போதும் அதையே சொல்லிய மருத்துவர்,விழித்திரை வல்லுநரையும் பார்த்துவிடச் சொன்னார்.

மீண்டும் தரைத்தளம்.

விழித்திரை வல்லுநரின் பரிசோதனை.

”திரையில் ஏதும் பிரச்சினை இல்லை.ஒரு கலர் ஃபோட்டோ எடுத்து விடலாம்!”

“இப்போது கருப்பு வெள்ளையே கிடையாதே;எல்லாம் கலர்தானே? ஃபோட்டோ எடுத்து அடையாள அட்டையில் ஒட்டிக் கொடுப்பார்களோ?” நினைத்தேன்

என்னை அழைத்துச் சென்ற பெண்ணிடம் சொன்னேன்”பாத்ரூம் போய் முகம் கழுவிப் பவுடர் பூசி வருகிறேன்.ஃபோட்டோ  எடுக்க வேண்டுமே!”

“அவள் என்னைப் பார்த்த பார்வை”அட,அல்பமே!”என்றது!

”சார்!ஃபோட்டோ உங்க கண்ணுக்குத்தான்!வாங்க மேலே போகலாம்”

மேலே போய், ஃபோட்டோ எடுத்து ,என்று எல்லாம் சொன்னால் மிக நீண்டு விடும்.

எனவே முடித்துக் கொள்கிறேன்!

இன்று மீண்டும் வரச் சொல்லியிருக்கிறார்கள்!

‘