பக்கத்து இருக்கையில் யார்!

ஒரு முறை,வெளியூர் சென்று திரும்பும்போது,  பேருந்தில் எனக்குப் பக்கத்து இருக்கையில் இளைஞன் ஒருவன்
வந்து  அமர்ந்தான்.பேருந்து புறப்பட்ட அடுத்த நிமிடமே, அவன் தூங்க ஆரம்பித்தான்.ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் அவன் சாய்ந்து என் மீது விழ ஆரம்பித்தான்.ஓரிரு முறை அவனைத் தள்ளி விட்டேன்.ஆனால் மீண்டும் மீண்டும் அவன் மீது சாய ஆரம்பித்தான்.




       மீண்டும் அவன் என் மீது சாயும் தருணத்தில் நான் சிறிது முன்னே நகர்ந்து கொள்ள, அவன் எனக்கும் இருக்கையின் சாய்மானப் பலகைக்கும் இடைப்பட்ட பகுதியில் விழுந்து ,பின் சமாளித்து எழுந்தான்.பின் மன்னிப்புக் கேட்கும் பாவனையில் என்னிடம் சொன்னான் ”நேத்து ராத்திரி பூரா ரயிலில் தூக்கமே இல்லை.நிக்க இடம் கிடைத்ததே பெரிய விஷயம். ரயிலி லிருந்து  இறங்கி இப்ப என் ஊருக்குப் போயிட்டிருக்கேன்.  அதனாலதான் தூங்கி உங்க மேல சாஞ்சுட்டேன் ஸார்.” அவனைப் பார்க்கப் பாவமாகத்தான்  இருந்தது.ஆனால் சம்பந்தமே இல்லாத ஒருவன் தூங்குவதற்கு என்  தோளைக் கொடுக்க முடியுமா?




     யோசித்தேன்.இவனுக்கு என் பையன் வயதுதான் இருக்கும். அவனைப் போன்றுதான் இவனும் உடை அணிந்தி ருக்கிறான். இதே இடத்தில் என் பையன் இருந்தால் நான் என்ன செய்தி ருப்பேன். அவன் சாய்ந்து தூங்குவதற்கு வாகாக என் தோளைக்   கொடுத் திருப்பேன். அவன் தூக்கம் கெட்டு          விடாமல் பார்த்துக் கொண்டி ருப்பேன். ஆனால் இப்போதோ? அவனது தூக்கத்தைக் கலைப்பதற்கான வழிகளை நான் முயன்று கொண்டி ருக்கிறேன்.ஏன் இப்படி.?—இவன் எனக்கு சம்பந்தமில் லாதவன்,எவனோ ஒருவன் என்கிற என் மனோ பாவம்.    இவனிலும் நான் என் பையனைக்காண முடிந்தால் என் நடத்தை வேறு விதமாக இருக்கும்..




இது போன்ற நேரங்களில், சொந்தமில்லாதவர், சொந்த மானவர் என்பது மட்டுமே அளவு கோல் அல்ல. 


பெரும்பான்மையோருக்கு பக்கத்து இருக்கையில் ஒரு அழகிய இளம் பெண் அமர்ந்தால் துள்ளும் மனது,ஓர் உடல் தளர்ந்த அழுக்கான  முதியவள் அமர்ந்தால் சுருங்கிக் கொள்கிறது. நன்கு உடையணிந்த நபர் அமர்ந்தால் வரவேற்கும் மனது, அழுக்கான உடையணிந்த எவரேனும் அமர்ந்தால் கூசிப் போகிறது.அந்நபரது வயது மற்றும் தோற்றம் இவையும் நமது மன நிலையைத் தீர்மானிக்கின்றன.. 


ஹரியானாவில் நான் வங்கி ஆய்வுப் பணியில் இருந்த போது பல கிராமங்களுக்குப் பேருந்தில் செல்ல வேண்டி இருந்தது. அழுக்கான உடை அணிந்த கிராம வாசிகள் அருகில் அமரும் போது முதலில் உடல் கூசியது.ஆனால் யாராவது மாணவர்கள், நன்கு உடையணிந் தவர்கள் அமர்ந்தால் பிரச்சினை இருந்ததில்லை. காலப் போக்கில் என் மனம் பக்குவப்பட்டு அருகில் அமர்பவர் பற்றிய கவலை இல்லாத நிலை ஏற்பட்டது.



எனவே அடிப்படையில் மனோபாவம் மாற வேண்டும். எல்லாவற்றையும் ஒன்றாகப் பார்க்கும் மனோபாவம் எளிதில் வராது.ஆனால் ஓரளவுக்குச் சக மனிதர்களைப் புரிந்து கொள்ள, நேசிக்கக் கற்றுக்கொள்ள  வேண்டும். இயலாவிடின் குறைந்த பட்சம்  தேவையற்ற வெறுப்பை வளர்ப்பதைத் தவிர்க்க முயல வேண்டும்.

“ஆருயிர்க்கெல்லாம் நான் அன்பு செய்தல் வேண்டும்”