பகலில் ஒரு பயங்கரம்

தெரு நீ...........ண்டு கிடக்கிறது.

ஒழுங்கான நேர்கோடு போன்ற தெரு.

ஒரு கோடியிலிருந்து மறு கோடி வரை அரை கிலோ மீட்டர்  இருக்கும் போல் தோன்றுகிறது.

ஒரு கோடியில் நான் தனியாக நின்று கொண்டிருக்கிறேன்

பகல் நேரம் ;வெயில் காய்ந்து கொண்டிருக்கிறது.

தெருவில் யாருமே இல்லை.

மனிதர்கள் மட்டுமல்ல;எந்த உயிரினமும் காணப்படவில்லை.

நான் மெல்ல நடக்க ஆரம்பிக்கிறேன்.இரு புறமும் இருக்கும் வீடுகளைப் பார்த்தபடி நடக்கிறேன்.

எல்லா வீட்டுக் கதவுகளும் அடைத்திருக்கின்றன.

வாசல் கதவுகள் மட்டுமல்ல;சன்னல்களும் மூடித்தான் கிடக்கின்றன.

யாருமே குடியிருப்பது போல் தெரியவில்லை.

அந்தப் பகல் நேரத்தில் அப்படி ஒரு மயான அமைதி.

சிறிது பயம் வருகிறது.

இப்போது மறு கோடி தெரிகிறது.

அங்கே…….

ஒரு பெண் தலையை விரித்துப் போட்டு ஆடிக் கொண்டிருக்கிறாள்.

பயம் அதிகமாகிறது.

மேலே போகலாமா என்ற யோசனை எழுகிறது.

அதற்காக இங்கேயே நின்று விட முடியாது.

தொடர்ந்து நடக்கிறேன்.

அவள் ஆடிக்கொண்டே இருக்கிறாள்.

இடைவெளி குறைகிறது

இப்போது பத்து அடி தூரத்தில் அவள்.

முகம் நன்றாகத் தெரிகிறது

இரண்டு கோரைப் பற்கள் நீட்டிகொண்டிருக்கின்றன.

”வாடா வா!பொம்பளைப் பொறுக்கி!” என்னைப் பார்த்துக் கத்துகிறாள்.

அவள் மார்பகம் இரண்டும் நீண்டு,கைகளாக மாறி என் கழுத்தைப் பிடிக்க வருகின்றன.

அவள் முகத்தைப் பார்க்கிறேன்.

சரசு மாதிரி இருக்கிறது!

.....

“சார் வேண்டாம் சார்!விட்டுடுங்க!”

“இதோ பார்!இதிலெ ஒரு தப்பும் இல்லை.எவ்வளவு அழகான உடம்பு உனக்கு.என் பொண்டாட்டியும் இருக்காளே,கொத்தவரைக்காய் மாதிரி.”

பேசிக்கொண்டே என் கைகள் அவள் மார்பகங்களின் மீது படர்கின்றன

”நாளைக்கு ஃபீஸ் கட்டக் கடைசி நாள் இல்லையா.போகும்போது வாங்கிட்டுப் போ”

அவளை அணைத்து இறுக்குகிறேன்.

இப்படி எத்தனை நாள்?

.....

“சரசு”

அவள் ஒரு வெறிச்சிரிப்புச் சிரிக்கிறாள்.கண்கள் சிவந்து கிடக்கின்றன.

பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போதே முகம் மாறுகிறது.

மாதுரி!
...........

(தொடரும்)