நாசமாய்ப் போகட்டும்!

என் நெருங்கிய தோழனின் திருமணம்.சில ஆண்டுகளுக்கு முன் ஒரே ஊரில் பணி புரிந்து வந்தோம்.அந்த ஊரில் பொழுதுபோக்கு, திரைப் படம்தான்.அநேகமாக எல்லாப் படங்களையும் சேர்ந்தே பார்ப்போம்.மற்ற மாலைகளில் நாங்கள் நிம்மதியாய் அமர்ந்து அரட்டை அடிப்பது சிவன் கோவிலின் வெளிப் பிரகாரத்தில்.பின் நான் வேறு ஊருக்குப் போய்விட்டேன்.அவனும் இட மாற்றம் பெற்று விட்டான்.ஆனால் கடிதத் தொடர்பில் இருந்தோம்.அவனுக்குத் திருமணம்;அதுவும் நான் பணி புரிந்து வந்த அதே ஊரில்;பெண் அந்த ஊர்.

ஒரு திருமண மண்டபத்தில் திருமணம்;சென்றேன்.மாப்பிள்ளைக் களையுடன் மண மேடையில் என் நண்பன்.அருகில் சென்று கொஞ்சம் கலாய்த்தேன்.பின் என் பார்வையைச் சுழல விட்டேன்.என் கண்கள் அவன் தாயைத் தேடின.கணவனை இழந்தபின் தன் மகனை வளர்த்து ஆளாக்கிய தாய்;அவன் வீட்டுக்கு நான் செல்லும்போதெல்லாம் தன் மகன் போலவே என்னிடம் அன்பு காட்டும் தாய்.அவர்களைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் நினைப்பேன்”குமரன்(என் நண்பன்) இவ்வளவு சாதுவாக,சாந்தமாக இருப்பதில் அதிசயம் ஏதுமில்லை என்று.அவர்களைக் காணவில்லை.

அவனிடம் கேட்டேன்,”அம்மா எங்கே?”

”அந்த அறையில் இருக்கிறார்கள்” அவன் சொன்னான்.

அங்கு ஏதோ வேலையாக இருப்பார்கள் என்று நினைத்தேன்.

”பார்த்து விட்டு வருகிறேன்”

அவனிடம் சொல்லி விட்டுப் புறப்பட்டேன்.

அறைக்குள் நுழைந்தேன்.

அவர்கள் அங்கு அமர்ந்திருந்தார்கள்,தனியாக.

வெளியில் இருக்கும் ஆரவாரத்துக்கும் ஆர்ப்பாட்டத்துக்கும் ஏதும் சம்பந்தமற்றவர்களாக.

வழக்கமாய் அணியும் அதே வெள்ளைச் சேலை.நெற்றியில் திருநீறு.

“வாப்பா,குமரனைப் பார்த்தியா” விசாரித்தார்கள்.

“பார்த்துவிட்டேன் அம்மா!நீங்கள் என்ன இங்கே இருக்கிறீர்கள்”

”நான் அங்கெல்லாம் வரக் கூடாதப்பா” யதார்த்தமாகச் சொன்னர்கள்.

ஒரே மகனின் திருமணம்,அதைக் காண அத்தாய்க்கு உரிமையில்லையா?

மகனுக்குத் திருமணம் என்ற மகிழ்ச்சி முகத்தில் இருந்தாலும் அந்த உள்ளம் அழுது கொண்டுதான் இருந்திருக்கும்,அதைக் காண முடியாத துர்ப்பாக்கியத்தை எண்ணி.

என் கண்களில் கண்ணீர் வந்தது துடைத்துக் கொண்டேன்.

(இத்தனை ஆண்டுகளுக்குப் பின்னும்,இந்த வயதிலும், இதை எழுதும்போது கண்ணீர் வருவதை என்னால் கட்டுப் படுத்த முடியவில்லை.)

“போப்பா!இப்ப,தாலி கட்டிடுவான்,போய் அவன் கூட இரு”

வெளியே வந்தேன்.அந்த மண்டபத்தில் நுழைந்தபோது இருந்த மகிழ்ச்சி தொலைந்து போயிருந்தது.ஒரு இயந்திரம் போல்,ஒரு பொய்ச் சிரிப்புடன் மண மேடை அருகில் நின்றேன்.தாலி கட்டியாகி விட்டது.

உறவினர்கள்,மணமக்களுக்குத் திருநீறு வைக்கத் தொடங்கினர்.நான் கொஞ்சம் விலகியே நின்றேன்.
குமரன் அழைத்தான்”சந்திரசேகரன்,திருநீறு வையுங்க!”

என் உள்ளம் ஓலமிட்டது”நீ தாலி கட்டும்போது உன் மீது அட்சதை போட்டு ஆசி வழங்க வேண்டிய தெய்வம் அடுத்த அறையில் ,அதைப் பார்க்கும் பாக்கியம் கூட இல்லாமல் தனித்து இருக்கிறதே,நண்பா!”

உணவருந்தினேன் ;விடை பெற்றுப் புறப்பட்டேன்.

ஒரு தாயைத் தன் ஒரே மகனின் திருமணத்தைப் பார்க்க விடாமல் தடுத்ததுஒரு சமூகத்தின் சடங்குகள்,சம்பிரதாயங்கள்,மூடப் பழக்க வழக்கங்கள் என்றால்-----

அவை நாசமாய்ப் போகட்டும்!

(இது நடந்தது,சுமார் 35 ஆண்டுகளுக்கு முன்.இப்போது இதெல்லாம் மாறியிருக்குமா?தெரிந்தால் சொல்லுங்கள்)