தாயே பராசக்தி!தட்டாமல் வரமருள்வாய்!

அன்றொரு நாள் இரவு நேரம்

கனவுக்கும் நனவுக்கும்

இடைப்பட்ட உறக்க நிலை.

படீரென்றோர் ஒளி வெள்ளம்

வெடித்த தென் னெதிரே!

ஜோதிப் பிழம்பாய்

தோன்றினாள் அன்னை சக்தி.

கைகூப்பித் தொழுது நின்றேன்

கருணையொடு பார்த்தாள் சக்தி.

”மகனே, உனக்கு வரமளிக்கவே வந்தேன்

என்ன வேண்டும் கேள்” என்றாள் என் அன்னை.

”அம்மா உன் அருளன்றி என்ன வேண்டும்

இருந்தாலும் சொல்லி விட்டாய் எனவே

நான் கேட்கின்றேன்.

என்றும் இறவா வரம் ஒன்றெனக்குத் தா!”

அன்னை சிரித்தாள்.

”பிறப்பும் இறப்பும் எழுதுபவன் பிரம்மதேவன்.

மறந்தும் நான் இதைத் தடுக்கக் கூடாது.

கேட்ட வரம் தராத காரணத்தால்

மூன்றாய்த் தருகின்றேன்வேறு

கேட்டு நீ பெற்றுக் கொள்!”

என்றுரைத்தாள் அன்னை பராசக்தி.

பத்துப் பனிரெண்டு தென்னை மரத்தோடு

காணி நிலம் கேட்கலாமா?

வேண்டவே வேண்டாம்.

தட்டிப் பரித்துத் தம் சொந்தமாக்க

கொட்டிக்கிடக்கும் குறுமதியோர் ஏராளம்!

பாட்டுக்கலப்பதற்குப்

பத்தினிப்பெண் கேட்கலாமா?

தேவையில்லை.

முகநூலில் முகமறைத்து நுழைந்தாலும்

முப்பதாய்க் கிடைக்குமது!

யோசித்தேன் இம்முறை நான்

எனக்கென்று கேட்டதுவோ கிடைக்கவில்லை

நாட்டுக்காய்க் கேட்டிடலாம் என

நல்லெண்ணம் நான் கொண்டேன்.

நான் கேட்டேன்.

”பனி பொழியும்காஷ்மீரில்

பிரச்சினைகள் உடன் தீர்ந்து

பாரதமும் பாகிஸ்தானும்

நல்லுறவு பேண வேண்டும்.”

“தமிழகமும் கர்நாடகமும்

தட்டாமல் கேரளமும்

தண்ணீர்ப் பிரச்சினையில்

தீர்வொன்று காண வேண்டும்.”

”அனைத்துக்கு மேலாக

அன்னையே நான் கேட்பதிது.

ஊழலே இல்லாத ஒரு

உயர்ந்த அரசு வேண்டும்.

உலகமே பார்த்து வியக்கும்

உன்னதமாய் அது திகழ வேண்டும்.”

திகைத்தாள் பராசக்தி.

இம்முறை அவள் யோசித்தாள்

”மரணமில்லாப் பெரு வாழ்வு தந்தேன்

உனக்கு பெற்றுக்கொள்”

என்றுரைத்தே அன்னையவள்

மறைந்தே போனாள்!