அம்மாவே சரண்!

சமீபத்தில் நண்பர் ஏ.ஆர்.ராஜகோபாலன் அவர்கள் அடுத்த பிறவி என்ற தலைப்பில் மனதைத் தொடும் கவிதை ஒன்று எழுதியிருந்தார்.அதைப் படித்ததும்,ஆதி சங்கரரின் ”மாத்ரு பஞ்சகம்” என்ற ஸ்லோகம் நினைவுக்கு வந்தது.

உறவுகள் அனைத்திலும் உயர்ந்த உறவு,தாய் என்ற உறவு. தாய்ப் பாசம் என்பது சன்னியாசியையும் விடுவதில்லை. தனது தாயின் மரணத்தை எண்ணிக் கலங்கி ஐந்து ஸ்லோகங்களால் தன் மன உணர்வுகளை வெளியிடுகிறார் ஜகத்குரு ஆதிசங்கரர்.நம்மையும் கலங்கச்செய்கிறார்.அந்த ஸ்லோகங்களின் தமிழாக்கம் இதோ:-

1)என்னை என் தாய் வயிற்றில் சுமந்து,பத்து மாதமும் பட்ட சிரமத்துக்கு நான் என்ன கைம்மாறு செய்திருக்கிறேன்!
பிரசவ சமயத்தில் என் தாய் அனுபவித்த சொல்லொணா வலிக்கு ஈடாக நான் என்ன செய்திருக்கிறேன்!
என் நலனைக் கருதி ருசியற்ற உணவை உண்டு வாழ்ந்த என் தாய்க்கு ஏதாவது செய்திருக்கிறேனா ?
எனக்காக உறக்கமின்றிக் கண்விழித்து,உடல் இளைத்து என் மலத்தில் படுத்து
என்னைக் காத்த என் தாயாருக்கு என்ன செய்திருக்கிறேன்!
ஒரு தாயின் செயல்களுக்கு யாராலும் கைம்மாறு செய்ய முடியாது,
எனவே அம்மா,உன்னை நான் வணங்குகிறேன் .ஏற்றுக்கொள்!

2)நான் கல்வி கற்கச் சென்றபோது, ஒரு நாள் உறக்கத்தில் நான் சந்நியாசியாவது போல் கனவு கண்டு,அழுது கொண்டே குருகுலம் வந்து அங்கிருந்த அனைவரையும் கதறி அழச் செய்த என் தாயே! உனக்கு வணக்கம்.

3)அம்மா! நீ முக்தி அடையும் சமயம் உன் வாயில் சிறிது நீராவது ஊற்றினேனா? இறந்த தாய்க்குச் செய்ய வேண்டிய கர்மாக்களாகிய சிராத்தம்,தர்ப்பணம் ஏதாவது செய்தேனா?உன் கடைசி நேரத்தில் உன் காதில் தாரக மந்திரமாவது ஓதினேனா?

எதுவும் செய்ய அதிகாரமில்லாததாலும்,சந்நியாசியானதால் வைதீகக் கர்மாக்கள் எதுவும் செய்ய இயலாமல் போனதாலும்,மனம் கலங்கி நிற்கும் உன் மகனான என்னிடம் தயவு செய்யம்மா!உன் தாமரைத்தாள் பிடித்து வேண்டுகிறேன்!

4)அம்மா! என்னை முத்தே,கண்ணே,ராஜா,என்றெல்லாம் சீராட்டி,சிரஞ்சீவியாக இருக்க வேண்டும் என்று வாழ்த்தி,எனக்குப் பாலூட்டித் தாலாட்டி வளர்த்த என் அன்னைக்கா வேகாத அரிசியை நான் வாயில் இடுவேன்?இதைப் பொறுக்க முடியவில்லை தாயே!நீயே சரண்.

5)அம்மா,என்னை பெற்றபோது பொறுக்க முடியாத வலியில்,அம்மா!அப்பா! சிவபெருமானே!கோவிந்தா! ஹரே முகுந்தா!என்றெல்லாம் அழைத்த என் கருணைத் தெய்வமே!என் இரு கைகளையும் தூக்கிக் கூப்பி,உன்னைச் சரணடைகிறேன்!