பழைய கள்,புதிய மொந்தை!-1..அவ்வையும் அதியனும்

”மன்னா!அங்கே பாருங்கள்.”

மந்திரி காட்டிய இடத்தைப் பார்த்தான் அதியமான்.

இருவரும் சில வீரர்களுடன் குதிரையில் சென்று கொண்டிருந்தனர்

“நெல்லி மரம்.இதில் என்ன புதிதாக?”மன்னன் கேட்டான்.

”அதோ உச்சியில் ஒரே ஒரு கனி இருக்கிறது பாருங்கள்.அது அபூர்வக் கனி.அதை உண்பவர் பல்லாண்டு நோயின்றி வாழலாம்.”

மன்னன் வீரர்களை அனுப்பி அதைப் பறித்து வரச் செய்தான்.

பட்டுத் துண்டில் பொதிந்து கவனமாக எடுத்துச் சென்றான்.

மந்திரி யோசித்தார்”யாருக்குத்தான் நீண்ட நாள் வாழ ஆசை இல்லை?”

அரன்மனையை அடைந்தனர்.

தகவல் கிடைத்தது தமிழ் மூதாட்டி அவ்வையார் காத்திருப்பதாக.

வேகமாகச் சென்றான் ;வணங்கினான்.

”தாங்கள் வந்திருப்பது எல்லையற்ற மகிழ்ச்சி அளிக்கிறது அவ்வை அவர்களே.”

சிறிது உரையாடலுக்குப் பின் அதியமான் நெல்லிக்கனியை எடுத்தான்.

அவ்வையிடம் கொடுத்து இதைத் தாங்கள் உண்ண வேண்டும் என்றான்.

அவ்வை யோசித்தார்.சாதாரணக் கனி என்றால் இவ்வளவுக் கவனமாகக் கொண்டு வந்திருக்க மாட்டான்.கனிவகைகள் பலவற்றை அளித்து உண்ணச் சொல்லும் மன்னன் ஒரு சிறு நெல்லிக்கனியைத் தருகிறான் என்றால் அதில் ஏதோ சிறப்பு இருக்க வேண்டும்.

கேட்டாள் மன்னனிடம்.

அவன் மழுப்பினான்.

வற்புறுத்திக் கேட்கையில் மந்திரி சொன்னார் அதன் மகத்துவம்.

வியந்தாள் அவ்வை மன்னனின் மாண்பு கண்டு.

அந்நேரம் இளவரசன்,சிறுவன் அங்கு வந்தான்

”வணக்கம் அவ்வைப்பாட்டியே”

வணங்கிய பின் தந்தையின் அருகில் சென்று நின்றான்.

சிந்தித்தாள் அவ்வை.

“மன்னா.உன் மகன் மிகுந்த அறிவுக்கூர்மையும் ஆற்றலும் உள்ளவன்.உனக்குப் பின் ஆட்சிப் பொறுப்பேற்று உன்னிலும் சிறப்பாகச் செயலாற்ற வல்லவன்.அவன் பல்லாண்டு வாழ்ந்து நாடு செழிக்க வேண்டும் இக்கனியை அவன் உண்பதே சாலச் சிறந்தது.”

மந்திரி ஆமோதித்தார்;மன்னனும் ஏற்றுக்கொண்டான்.

கனியை இளவரசன் உண்டான்!