உணவகம்,சாப்பாட்டுக்கடை,மெஸ்.....ஏதோ ஒன்று!

இப்போதெல்லாம் பல பதிவர்கள்,பல  உணவகங்களில்,சாப்பாட்டுக் கடைகளில், மெஸ்களில்,வித விதமான உணவு வகைகளைச் சாப்பிட்டு விட்டு அது பற்றி எழுதி வருகிறார்கள்.

நான் வீட்டைத் தவிர வெளியே எங்கும் சாப்பிடுவதில்லை.அது எனது வயிற்றுக்கு ,பர்ஸுக் கும்தான், ஒத்துக் கொள்வதில்லை(ஓய்வூதியத்தில் வாழ்க்கை ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது ஐயா!)

ஆனால் முன்னோரு காலம் இருந்தது.வீட்டில் இருந்தாலும் பகல் உணவு,,சில நாட்களில் ஒரு மாறுதலுக்காக வெளியில் சாப்பிட்ட உணவு,தனித்திருந்த போது ஓட்டல்களில்  மூன்று வேளை உணவு,என்று பல ஊரில் பல உணவகங்களில் சாப்பிட்ட காலம்!

அப்படிப்பட்ட சில அனுபவங்களின் தொகுப்பே இந்தப் பதிவு!இங்கு உணவு பற்றி மட்டுமின்றி, தொடர்புடைய வேறு வடிவான, செய்திகளும் கதைக்கப்படும்..(டி.வி.யில் தெனாலி பார்த்துக் கொண்டு இருந்தன் அல்லவா!)

மறக்க முடியாத மதுரை கணேஷ் மெஸ்..வங்கி ஊழியர்கள் பலர் காலை 8.30 க்கெல்லாம் சாப்பாடு சாப்பிடும் இடம்.வயிற்றைக் கெடுக்காத 3 கோர்ஸ் சாப்பாடு;கூடவே வத்தக் குழம்பு,மிளகு குழம்பு,வெந்தயக் குழம்பு என்று ஏதாவது ஒன்று.காசு கொடுத்தால் ஸ்பெசல் ஐட்டம் காலிப்பூ,,பட்டர் பீன்ஸ்  என்று சில. விரும்பிக் கேட்பவர்களுக்கு மதிய உணவுக்கு பொட்டலம் தயிர்சாதம்.எப்போதுமே அனைவருக்கும் தனிக் கவனிப்பு(ஒரு முறை என் அன்னையை அழைத்துச் சென்றபோது,”மாமி  ரசம்;உங்களுக்கு வேண்டாம்,பூண்டு ரசம்”என்று தவிர்த்தார்கள்.)

அதெல்லாம் அந்தக்காலம்!ஆனால் என் நம்பிக்கை,மதுரை என்றும் மாறாது…பிரகாஷ்தான் சொல்ல வேண்டும்!

சரி காலை சாப்பாடு முடிந்தது.மதியம் 2 மணிக்கு உணவு நேரம்.வேலையை முடித்து நாலு பேர் ஒரு குழுவாகப் புறப்படும்போது மணி 2.30 ஆகி விடும்.திருமலை நாயக்கர் மகாலின் எதிரே ஒரு சிறிய ஓட்டல்….”பெஸ்ட் கிருஷ்ண பவன்”.அந்த நேரத்தில் டிஃப்ன் கிடைக்கும். இட்லி,பொங்கல் ,தோசை இவ்வளவுதான்.உட்கார குட்டையான பெஞ்சுகள்.உணவை வைக்க உயரமான பெஞ்சுகள்.மொத்தம் 20  பேர் சாப்பிடலாம்.பொங்கலுக்குத் தொட்டுக் கொள்ள சட்னி, சாம்பார், கேட்டால் நாட்டுச் சர்க்கரையும் கொடுப்பா ர்கள்..தோசைக்கும்!

எங்கள் குரல் கேட்டதும் மாஸ்டர், கிச்சனிலிருந்து வெளியே வந்து வாயெல்லாம் பல்லாக “வாங்கோ ” என்பார்.இடையில் ஒரு துண்டு அணிந்திருப்பார்.கருப்பாக இருக்கும்.அது கருப்பு இல்லை.பல நாட்கள் அணிந்திருந்ததால் ஏற்பட்ட அழுக்கு! உடலில் வேர்வை ஓடிக் கொண்டி ருக்கும்!சுவரில் சாய்ந்து முதுகைத் தேய்த்துக் கொண்டிருப்பார்.

எங்கள் குழுவில் குறும்பன் ஒருவன் அவரைப் பார்த்து”மாஸ்டர் !நாலு ஸ்பெசல்”என்று சொல்லி உடல் வேர்வையை வழித்துக் கல்லில் தெளிப்பது போல் சைகை செய்து காட்டுவான், அவர் சிரித்துக் கொண்டே உள்ளே போவார்.வந்து சேரும் தோசைகள் பிரமாதமாக இருக்கும்!ஸ்பெசல் ஆச்சே!இட்லி,பொங்கல் எல்லாம் சுவையாக இருக்கும்!

அதெல்லாம் அந்தக்காலம்.ஆனால் மதுரையில் இன்னும் மல்லிகைப்பூ இட்லி கிடைத்துக் கொண்டுதான் இருக்கும்.நான் அங்கு இருக்கும்போது ஒரு உணவகத்தின் பெயர்”என்னப்பா இருக்கு?இட்லிங்க”!!

எங்கள் வங்கியின் அருகே இருந்த ஓட்டல் ”பேலஸ் கபே”.தோசை கொஞ்சம் தடியாக  மெத்தென்று இருக்கும்..வெள்ளையப்பம் என்றால் அங்குதான் சாப்பிட வேண்டும். இப்பொதெல்லாம்  ஓட்டலில் வெள்ளையப்பம் எங்கு கிடைக்கிறது?

எனக்குப் பயன்படாத சில உணவகங்கள் மதுரையில் இரவு திறந்து விடும்.போர்டில் எழுதும் பேரே கவித்துவமாக இருக்கும்….”அந்திப் பொழுது ஆனால் அசைவ அங்காடி!”உணவின் ருசி பற்றி எனக்குத் தெரியாது

கோரிப்பாளையத்தில் இருந்த ஒரு காபி பாரில் காபி அருந்த மாலை கூட்டமோ கூட்டம்!பல கடைகளில் எழுதி வைத்திருப்பது போல் “நினைவில் நிற்கும் காபி”

இன்னும் சில மறக்க முடியாத உணவு அனுபவங்கள்…….திருச்சியில் இரவு நேரத்தில் நானும் புலவர் கீரனும் சேர்ந்து  ரோட்டோரத்தில் பெஞ்சில் அமர்ந்து சாப்பிட்ட  இட்லி ,தோசை, ஸ்ரீரங்கத்திலிருந்து ஜட்கா வண்டியில் வந்து கடிகாரக் கடை வாசலில் கடை விரிக்கும் ஐயங்காரின் சர்க்கரைப் பொங்கல் புளியோதரை வகையறாக்கள், மாயவரம் லாட்ஜில் செவ்வாய் இரவு கிடைக்கும் பொரித்தகுழம்பு,அம்பி ஐயர் ஒட்டலில் மதியம் கிடைக்கும் ஸ்பெசல் இனிப்பு,காரம்……எப்படி மறக்கும்!

பின்னொரு பதிவில் வட இந்திய உணவு அனுபவங்கள்!காத்திருங்கள்!