பதிவுக்குப் பின்?!(சென்ற பதிவின் தொடர் வினை)

சென்ற பதிவின் பின்னூட்டத்தில் திரு தமிழ் இளங்கோ அவர்கள் சொல்லியிருந்தார்......... ..............”உங்களின் இந்த பதிவைப் படித்துவிட்டு, நான் தானய்யா அந்த ஒருநாள் ரயில் சிநேகம் என்று ஒருவர் வந்தாலும் ஆச்சரியப்பட வேண்டியதில்லை”

அதன் விளைவே இப்பதிவு...........

கணினி முன் அமர்ந்து வலைப்பூகளைப் படித்துக் கொண்டிருந்த விஸ்வநாதன் கூப்பிட்டார் ”ராதா!இங்கே வா!”

அருகில் வந்தாள் அவர் மனைவி ராதா.

”பாரு,ரயிலில் போகும்போது பார்த்த ஒரு பெண்ணிடம் ஏற்பட்ட காதல் பற்றிப் பதிவு எழுதியிருக்கிறார் ஒருவர்.காலை ரயிலில் ஏறினாராம்;இருவரும் பார்த்தார்களாம்;மாலை சென்னை வருவதற்குள் இருவரும் காதலில் விழுந்தார்களாம்!சுத்த மாட்டுச் சாணம்!இது காதலா?இது வெறும் இளம் வயது மோகம்;அவ்வளவுதான்.”

ராதாவுக்கு மனத்தில் ஒரு நெருடல்.

விசு தொடர்ந்தார்”ஒரு வேடிக்கை பாரு! நீ கல்யாணத்துக்கு முன்னால் இருந்தயே,தலையைத் தழைய வாரிப் பின்னல் பின்னி பூ வச்சு,அப்புறம் அம்மன் படம் மாதிரி மூக்கில ரெண்டு மூக்குத்தியோடு கட்டுப்பெட்டித்தனமா! அந்தமாதிரி இருந்தாளாம் அந்தப் பெண்!பாத்தவுடன் விழுந்துட்டாராம்!வெறும் பைத்தியக்காரத்தனம்.அப்புறம் ராதா அந்த வர்ணனையைப் படிக்கும்போதுஏனோ உன் பழைய தோற்றமே நினைவுக்கு வருகிறது”சொல்லிச் சிரித்தார் விஸ்வநாதன்.

திருமணத்துக்கு முன் அவள் அப்படித்தான் இருந்தாள்.அதுதான் அவளுக்குப் பிடித்திருந்தது. கல்லூரித்தோழிகள் கேலி செய்ததையெல்லாம் அவள் பொருட்படுத்தியதேயில்லை.

ஆனால் எல்லாம் மாறி விட்டது.பெண்பார்த்துப் பிடித்திருக்கிறது என்று சொல்லும்போதே விசு சொல்லி விட்டார்,கல்யாணத்துக்கு முன் மூக்குத்தியெல்லாம் கழட்டி விட வேண்டுமென்று. திருமணமாகி தில்லி வந்த பின் அவரே அவளை ஒரு அழகு நிலையத்துக்கு அழைத்துச் சென்று முடியைக் குட்டையாக வெட்டச் சொல்லி விட்டார்.நடை உடை பாவனை எல்லாம் மாறிவிட்டது.

இத்தனை ஆண்டுகள் கழிந்தும் மறக்க இயலாத அந்த நாள்;அந்தஒரு பகல் நேர ரயில் பயணம்.அவனாக...அவராக இருக்குமோ?நம்மைப் போலவே அவரும் அதை மறக்காமல் இருக்கிறாரோ? அப்படியானால் அந்தப் பயணத்துக்குப்பின் ஏன் அவர் தன்னைத் தொடர்பு கொள்ள முயலவில்லை?

கொஞ்சம் ரத்த அழுத்தம் ஏறுவது போல் உணர்ந்தாள்.

விஸ்வநாதன் எழுந்தார்”சரி ராதா,நான் போய் ரங்கனைப் பாத்துப் பேசிட்டு வரேன் .ஒரு இரண்டு மணி நேரத்துல வந்துடுவேன்.வந்ததும் சாப்பாடுதான்” வெளியே போய் விட்டார்.

ராதா கணினி முன் அமர்ந்தாள்.அவர் கடைசியாகப் பார்த்த தளத்தைத் திறந்தாள்”நான்பேச நினைப்பதெல்லாம்!”படித்தாள்.ஓ!விலாசம் காதில் விழவில்லையா?ஒரு சிறு ஆறுதல்.நீண்ட நாள் உறுத்திய கேள்விக்கு விடை!

சுய குறிப்புக்கான புகைப்படத்தைப் பார்த்தாள்”வயதைக் குறைத்துப் பார்த்தாள். அவர்தான்; தன்னை இன்னும் மறக்காமல் எழுதியிருப்பது அவரேதான்!”

”ரவிவர்மாவின் லட்சுமி!” சிரிப்பு வந்தது.இப்போது பார்த்தால் என்ன சொல்வார்?நவீன ஓவியம்?!

வாய்விட்டுச் சிரித்தாள்;ஆனால் அதனுள்ளும் ஒரு சோகம்!

மீண்டும் பதிவைப் பார்த்தாள்.

கைபேசி எண் கண்ணில் பட்டது.

தொலைபேசியை எடுத்தாள்

எண்களை ஒற்றினாள்.

இதயம் படபட என்று அடித்தது.

மணி அடித்தது;எடுக்கப்பட்டது

“ஓம் நமச்சிவாய”

என்ன இது யாராவது சாமியாரா?

“தயங்கிக்கேட்டாள்”ராதாகிருஷ்ணன்?”

”ஆம்!ராதாகிருஷ்ணன்தான் பேசுகிறேன்.நீங்கள்...?”

முகமெல்லாம் வியர்வை.துடைத்துக் கொண்டாள்.

“ஹலோ!யார் பேசுவது ” குரல்

இத்தனை நாளுக்குப்பின் ஏன் குழப்ப வேண்டும்;யாருக்கு என்ன பயன்?அந்த ராதா இன்று இல்லை.அவரவருக்கு அவரவர் வாழ்க்கை.நினைவுகள்,நினைவுகளாகவே இருக்கட்டும்.

தொடர்பைத் துண்டித்து விட்டு நாற்காலியில் சாய்ந்தாள்

  
டிஸ்கி:(பெயர்களை மாற்றியிருக்கிறேன்)