மனிதம்-(பொன் மாலைப் பொழுது--2)

இதுவும் ஒரு பொன் மாலைப் பொழுது நிகழ்வே!
பொன் மாலைப் பொழுது எனச் சொல்வதை விடப் பின் மாலைப் பொழுது என்று சொல்லலாம்.

மாலை கோவிலுக்குச் சென்று வழிபாடு முடித்துத் திரும்பி வந்து கொண்டிருந்தேன்.
அன்று பேண்ட்,டீ சர்ட் இல்லை;வேட்டி சட்டைதான்.கோவிலுக்குச் சென்று திரும்புவதால் நெற்றியில் திருநீறு,குங்குமம்!

மெள்ள இருள் சூழ்ந்து கொண்டிருந்த நேரம்.ஒரு தெருவில் வந்து கொண்டிருந்த போது,ஓரிடத்தில் சாலையோரத்தில் ஒருவர் படுத்துக் கிடக்கக் கண்டேன்.அருகில் சென்று பார்த்தேன்.குடி மகன்தான் .அளவுக்கு மீறிக் குடித்து விட்டு நினைவின்றி விழுந்து கிடந்தார்.அவர் கிடந்த இடத்தில் அவ்வளவாக வெளிச்சம் இல்லை. இன்னும் இருட்டி விட்டால் உற்றுப் பார்க்கவில்லையெனில் அவர் அங்கு கிடப்பதே தெரியாமல் போய் விடும்.

அந்தத்தெருவில் அவ்வளவாகப் போக்குவரத்துக் கிடையாது.எனவே அந்த வழியாகச் செல்லும் வாகனங்கள் வேகமாகவே செல்லும். அவ்வாறு செல்லும் ஏதாவது வாகனம் கவனிக்காமல் அவர் மீது ஏறி விட வாய்ப்பு மிக அதிகம்.என் மனதில் கவலை சூழ்ந்தது.இவரது அந்தத் தவறுக்கு விலை அவரது உயிரோ, கை கால்களோ என்றால் அது மிக அதிகம்.அது நிகழக் கூடாது.அவரை சாலை யிலிருந்து நடை மேடை மேல் தூக்கிப் படுக்க வைப்பது நல்லது எனத் தீர்மானித்தேன்.

ஸ்கூட்டரில் வந்த ஒரு நபரை கைகாட்டி நிறுத்தி,விஷயத்தைச் சொன்னேன்.அவர் சொன்னார்”உங்களுக்கு ஏன் சார் வேண்டாத வேலை?ஏதாவது பிரச்சினை வந்து சேரும்.பேசாமல் போங்க”சென்று விட்டார்.

அடுத்து நடந்து வந்து கொண்டிருந்த ஒருவரை அணுகிப் பேசினேன்.அவர் என்னையும்,விழுந்து கிடக்கும் நபரையும் பார்த்து விட்டு.எதுவுமே பேசாமல் கையை ஆட்டி விட்டு வேகமாகச்(முதலில் வந்துகொண்டிருந்ததை விட வேகமாக) சென்று விட்டார்.

இனி சரியான நபரிடம் உதவி கேட்க வேண்டும் எனக் காத்திருந்தேன்-ஓடு மீன் ஓட உறு மீன் வருமளவும்.வந்தார்.சைக்கிளில் வந்த அவரை நிறுத்தினேன். சொன்னேன்.என்னுடன் வந்தார்.இருவரும் சேர்ந்து குடிமகனை நடை மேடையில் தூக்கிப் படுக்க வைத்தோம்.அவர் புறப்படத் தயாரானார்.

நான் சொன்னேன்”யாருமே உதவிக்கு வராதபோது உதவியதற்கு நன்றி”

கண்கள் பனிக்க அவர் சொன்னார்”எனக்கெதுக்கு சார் நன்றி.முன் பின் தெரியாத ஒருவருக்காகக் கவலைப் பட்டுக் காத்திருந்து உதவி செய்த உங்களுக்கு உதவினேன். அவ்வளவே. உங்க நல்ல மனசுக்கு ஆண்டவன் உங்களை ரொம்ப நல்லா வைத்திருப்பான்” சைக்கிளில் ஏறிச் சென்று விட்டார்.

என் மனம் நிறைந்திருந்தது.செய்த செயலால் மட்டுமல்ல.ஒரு நல்ல உள்ளத்திலிருந்து வந்த அந்த வாழ்த்தாலும்தான்.

ஆனால் அது போன்ற ஒரு சிறிய செயலுக்குக் கூட தயங்குபவர் பலர் இருக்கிறார்களே, ஏன்?என்ன பயம்?பயம் மனித நேயத்தை வென்று விடுகிறதா? ஏன்?ஏன்?